Portugal
Posted on: 27/11/2011
GRECIA IRLANDA ITALIA
Pontevedra, ao 27 de Novembro de 2011.
Portugal
Sen nengún medo e irreverente, puto bruto,
Guindou, con toda a súa forza incontrolada,,
Unha pedra dura, pesada e fría
Sobre a fiestra entreaberta
Do pequeno coarto frío da esperanza perdida,
E escachou o vidro transaparente e brillante,
Facendo un vidro, totalmente, rompìdo,
No que no seu momento, dícian,
Mintindo que fora o cristal máis brillante e perfecto.
Rompido vidro desesperante, entrada de frío constante,
Habitamos no frío económico especulador,
Reflexado nesa fiestra rota, neses cristais con cicarices perfectas.
Todo o que se dixo que ganaramos, era unha grande trola absurda,
Unha mentira enorme gardada nunha burbulla inmesa,
Ata que a verdadeda indesexada petou nas nosas portas pechadas,
Que, somentes, compartían o egoísmo continuo
E o senso contra solidario de vida de cotiá.
Aprendemos a insultarnos, soavemente,
Aprendemos a traicionar aos amigos, que deciamos que queriamos,
Aprendemos a apanrentar o que gustarianos ser e non eramos.
Aprendemos a traizoar a senso común,
Aprendemos a esquencer o senso lóxico da vida.
Aprendemos a ser os maiores enemigos de nosos amigos.
Aprendemos a usar unha falsa máscara perversa.
Aprendemos a mentir, a esquencer a verba VALOR.
Aprendemos a auto dexenerarnos,
Aprendemos a esquivar os nomes da loita e do sacrifio,
Aprendemos a falar mal do necesitado, que é o que máis necesitado, lembro.
Falamos mal de países coma Grecia, Portugal, Italia..
E ensalzabamos aqueles chamados paises poderosos,
Que mataban seres humanos iñocentes, sen piedade algunha.
Entonces, mirei, de novo, a fiestra escachada,
Pola pedra dura e insensible,
Lanzada por unha man perversa,
Que facía, día a día,
Os coartos desesperados máis fríos e miserentos.
Quen lanzou a primeira pedra dura e perversa,
E agachou bulindo a man traizoeira,
Para crear unha mapa absurdo de cristales rotos.
Quen escachou as normas establecidas,
Quen rachou as normas dos mercados financieros.
Quen lenvou os cartos aos paradisos fiscais.
Quen construeu grandes mansións
Froito de arrincar o traballo a xente sinxela.
Quen van deixando, valeiras as cadeas de montaxe
Das factorías automovilístas.
Quen arrinca postos de traballo a man salva
Quen espide, sen peedade, os salarios dos traballadores.
O cristal rompido de fendas da cor branca,
Non vale; ese mapa mal tratado,
Esa pedra dura guindada de propósito.
Gecia a fogada na miseria creada e non merecida.
Italia perdida na miseria dun dirixente irresponsable.
Portugal, sempre, perseguida, inxustamente
Irlanda pobo de secuencias miserentas, otorgadas coma presente.
E imos todos navegando, a non se sabe
Que lugar, achegado ou desaste,
Mais esta nave carece de rumbo marcado.
Somerntes temos que trazar o rumbo, que existe
Mais non prevalece polos intereses perversos.
Miguel
Caderno de apuntes de PepeR 
Deixar unha resposta