Insumiso

Posted by: peperrodriguez on: 01/10/2011

• In: Poemas e artigos de Miguel Dubois
• Deixar un comentario

Pontevedra, ao 1 de outubro de 2011

                   INSUMISO

Tanto amor me entregache, meu amor,

Canto amor ao fondo do teu sosego,

Canta vida vivida a túa rente constante,

Cantos soños cantados aos deuses da Natureza,

Canta balados de odio derrubados,

Fronteiras dun absurdo medo irracionai,

Cantas horas xuntos, para o ben ou para o mal.

Canto laio sostido a causa da dor agasallada.

Romper o ritmo da mediocridade absurda,

Rachar có medo, falsasamento, creado

Por mor dunha mentira constante,

Que quere chamar a porta dos lares tranquilos.

Lobo absurdo que rabuñas nas fiestras de cristal,

Oubeo inútil que racha coa tranquilidade desexada.

Non existe máis mentira que o medo creado,

Coa falsedade dun discurdso inútil,

Que escacha os camiños iñocentes.

Vida para vivir, para terte pertiño de tí, querida vida,

Espazo de tempo que comeza e remata,

Amada e querida vida,

Sadismo que apunta as masas deserdadas

Do benestar e do bom vivir, estado do benestar,

Que delincuente maior que un especulador

Que vai pechando as portas a vida alléa.

E nós, sometidos, ao arte desagradable, do sadismo puro.

Magóa que sufran os iñocentes, os seres desvalidos,

Os esquencidos somalíes, campos de refuxiados,

Sufrimento e miseria acumulada,

Constante perda de vidas humanas deserdadas

Onde os nosos ollos non miran

O esquencemento. Non embragantes,

Están alí onde interesa, onde érgunse

Os pozos de petroleo negro, onde campea

A morte con armas europeas. Libia interesa,

Nicolás Sarkosy e David Cameron

Báñanse en multidudes en Bengasi,

Símbolo da Resistencia Libia

Namentras esquencemos os Dereitos Humanos,

E os dereitos elementáis, de cada ser humano.

Un discurso de constantes mentiras premeditadas

Despiden as bocas de sinistros políticos mediocres

Que fan sufrir ao Ser Humano, dabondo.

E mañán as oito da mesma mañán, pola radio activada,

Seguirán contándonos as mentiras semellantes,

Que as de onte as nove de mañá, as semellantes

Mentiras parentes das outras que fan unha grande

Familia de mundo mentirán absurdo e malévolo.

E, cada día pasado, o Norte, como fin,

Está más afastado do exacto ponto desexado.

Que pena, que queran todo privatizar,

Mais eles e elas personalízanse moito

E non se privatizan nada,

Porque síntesen poderosos

E non son máis cunha mentira permanente.

Nós somos soberanos,

Porque formamos a Soberanía Popular

De todos os Pobos de España,

Nametras Silvio Berlousconi

Perde a vida antre pernas fimininas.

Miguel  Dubois

Advertisement