NA PERCURA DO NORTE
Posted on: 11/06/2011
NA PERCURA DO NORTE
Medran os días constantemente indiferentes,
Medran os días enteiros, para contarnos contos de falsas fadas.
Medran as mentiras constantes cotíás o inverso da verdade,
Letras que miran a luz nos diarios de papel ou dixitais.
Medra a confusión controlada,
Medra o paro criminal e o diñeiro secustrado das máns propias.
Medra o insulto indebido saido das bocas insensatas.
Medra o mundo hipócrita,
Medra a falsedade dun sorriso forzado.
Medra a doutrina demagóxica o mundo insentato.
Non medra o arte de amar, constantemente.
Por qué non?
Non medran as palabras de amor merecernte.
Por qué non?
Non medran as palabras do perdón.
Por qué non?
Perdoa non o sabía o que eu dicía ou facia.
Non medra o o sentimento solidario, tan necesario.
Por qué non?
Non medra esta frase: hoxe por ti e mañám por min!
Por qué non?
Non medra a palabra democracia forte das liberdades merecidas,
E por qué non?
A base de leises convintes, construímos unha democracia extraña,
Que remata asfisiándonos ao remtar anosa xornada de traballo.
A base de corrupción permitida, voltraron aos seus lugares de antes.
A base de o autoengano, quebramos unha democracia libre.
A base de tanta desilusión, creúuse o Movemento 15 M,
Ivandiroa as Prazas Importantes de moitas vilas da nosa Plural Nación,
Escacharon soños prometidos dunha xeneración prometedora,
Informábanos códigos indescibrables,
Namentras as gráficas baixaban sen comprender nos o por qué.
Baixaban os nosos salarios por decreto lei,
Namentras a poderosa banca, valeiraba os nosos puchos.
Os febles, os derradeiros números da cadéa,
Perderon o seus empregos necesarios, fonte do alimento.
Namentras as normas máis elemantáis da vida ética,
Quedaban sorterradas en profundas fosas fondas,
Onde descansaban as palabras de Múseo; agora
Que debemos facer recuperar polo ben da nosa sociedade plural.
Se o consenso no é un feito real, crearemos
A inútil sociedade dividida. No val a pena, perdelo tempo
En divisións absurdas que rematan co concepto Universal de Unión.
O egoísmo remada por descodificar os cerebros
E poñer a homes e mulleres nunha inútil corrente ofensiva
Pouco a pouco fomos perdendo as batallás cotiás.
Pouco a pouca valeiraron tantos postos de traballo.
Pouco a pouco ímonos perendo na nosas propias miserias.
Miguel Dubois
Caderno de apuntes de PepeR 
Deixar unha resposta