POR SEMPRE, SEVERIANO BALLESTEROS
Posted on: 09/05/2011
POR SEMPRE, SEVERIANO BALLESTEROS
Pontevedra, ao 9 de maio de 2011
Neno cántabro *pedreñeiro,
Fillo dun xardiñeiro paciente,
Coidador dun campo de golfe,
Feito na segunda década
Do pasado século vinte e
Máis oito anos máis de pura existencia.
Neno esperanzado
Con esperanza plena e xubilosa
Nun futuro victorioso,
Dende a planicie verde máis plana
Chegou ao cumio merecido,
Froito da constate disciplina,
Do esforzo cotiá constante,
Coma dos seus amigos remeiros
De embarcacións duras e fortes
E adestramente constante,
As ansias de superación
Os xestos de xúbilo aberto,
Nos campos de golfe de todo
O mundo percorrido e habitado
Ao longo da súa vida cargada
De victorias merecidas.
Ia pisando de verde en verde
A herva chá ao pequeno outeiro,
Na que unha bandeiriña ou bandeirín
Moviase ao ritmo do vento agarimoso.
O golpe exacto e concreto
Do metálico pau a unha boliña dura e branca.
Blanca folerpa de soños cumplidos
Un xiro xenial, elíptico ou circular,
O pé, colocado na pura verticalidade,
Pasando a facer un xiro calculado
Do chá chan, pé xiratorio cravado
Na superficie da planicie verde.
Golpe forte e eficaz, acerto efectivo
A pequena bola dura de branca perfecta
E a forza dos brazos de Severiano
Impulsa a pequena esfera freneticamente,
Camiño da victoria requerida e merecida
Branca boliña, que sae disparada,
Como unha bala pacífica e veloz,
Arricando aplausos dabondo.
Risas cómplices e ledicas constantes
E, de novo, e outro vez,
Achegándose de, máis en máis
A un pequeno buraquiño insignicante
Na que a boliña entra perfesta e lenta,
Que provoca emoción intensa,
Tensión e interrogación
Na que a esfera branca
Caiu, maxestuosamnete
No burato desexado,
Xúlico e choutar de ledecia
Símbolo do esforzo
Do entrenamento físico
E da disciplina mental.
Seve, arrinca de ledicia pura,
Cara expresiva e sorriso puro,
Expresa, sen vergoña e xovialmente,
A súa maestría de golfista estraordinario.
Ese xesto, tan peculiar, có puño pechado,
E brazo en ángulo recto,
Tensión muscular, beizos tirantes,
E boca semiaberta,
Expresión da cara antre rabia e a ledicia.
Cantas mañáns de esforzo constante,
Cantas seráns de ledicia e emoción
Agasalléchenos na maxestuosidade
Da túa arte perfecta.
Foste exportando ao noso país
Polos diferentes lugares do Planeta Azul,
Mais sempre no cumio esquisito.
Severiano, foste único e cantos sorrisos
Agallasados á xente que comeza
A practicar un deporte parado.
Cantos campos de golfe abertos
Na pluralidade española
E nos diferentes países do Mundo enteiro,
Por mor de tí e do teu exemplo.
Fica resumida a túa vida
Como o o puiden mirar,
Có teu exemplo,
Có teu esforzo,
Ledicia aberta ao mundo enteiro,
Cantas victorias gañadas,
Cantos trofeos conquistados,
Cantos campos de golfe percorridos
Verde Cantabria da lembranzaq de Seve.
A Bahía sandanderina amósase triste e Desconsolada, perdida en si mesma,
Cantos pedreñeiros tristes,
Cantas pedreñeiras desconsoladas,
Choran a falla de Severiano.
Os paxariños piadores
Hoxe non cantan de tristura absoluta,
Namentras un gaitero traido de Escocia
Abre camiño da dor lóxica.
Namentas Severiano Ballesteros,
Descansa por sempre,
Debaixo dun pequeno magnolio
No se xardín fermoso
Do seu lar querido pedreñeiro.
Miguel Dubois
Caderno de apuntes de PepeR 
Deixar unha resposta