A FONTE DO VENTO
Posted on: 23/01/2011
Vento forte.
Forte vento,
Que na porta petas.
Vento vestido de
Violencia constante,
Vento que choras
Intensas bágoas.
De vento potente.
Para que, vento,
Se querer quixera,
Auga limpa, chorara
De bágoas inútiles.
As árbores tremen
Dun vento constante,
O pó do chan seco
Convírtese
Nunha nube turbia
De vento gratuito.
As ondas da mar
Brava, sen vergoña,
Erguense có vento
Venteiro, forte
E poderoso,
Perfecto Deus Eolo,
Rey Consante do Ar.
Medo os mariñeiros
Teñen de morrer
De vento mortal,
Súas mulleres tristes
Choran bágoas
Amargas,
Limóns amarelos,
Necesarias bágoas de
Desafogo puro.
O vento é coma
Un sinistro total.
Escacha a árbore,
Parte o corazón
E derrama
Pranto dabondo.
Por mor da súa
potencia inaudita
Da súa forza extrema,
As tellas dun perdido
E desesperado
Tellado sinistro,
Para chuvas
Do fogar.
Vóan pola súa
Potencia poderosa
E tremenda.
Os balados rompen,
Os cabalos choutan
Desesperados.
Vento, chámase,
O cabalo negro
De Manolo
"O Furacán"
Máis malo
Que o vento puro,
En acción extrema.
Vento polo día,
Vento pola noite,
Vento asasino,
Que fundes barcos
Sen piedade.
Sempre eres o Norte
Sempre eres o Sul,
Sempre eres o Este
Sempre eres o Oeste,
Sempre sodes ventos
Cruzados ou
Combimados
Que rachades as
Brancas velas
Dos veleiros
Selleniros,
De navegantes únicos,
Da presente Ría
Perfecta,
E outros Oceános
Do Mundo Enteiro.
Ergues do chan
Húmido
As follas do Outono
Mortas e miserentas,
Tiradas nun chan
Inútil e esteril.
Trema a sinistra
Arbore esquecida,
Madeiro inaudito,
Namentras
Un cazador solitario
Dispara cartuchos
De pólvora asasina.
Un coello branco
Viste cunha
Ferida vermella
Froito do brutal
Deporte da caza
Asasina.
O campo está verde
Cargado dunha
Esperanza fonda
E gratuita
O ceu, gratruitamente,
Viste de cor chumbo
Escuro con manchas
Brancas e azuis
Escuras.
As árbores perfectas
Dobran os seus
Fortes troncos duros.
Un baile de polas
Incoherentes
Move o vento forte
E gratuito,
Namentras paxaros
E paxariños
Agáchanse aos
Lugares
Quedos e ledos,
Exentos da violencia
Dun vento frenético,
Namentras
O papaventos
De Mariña Branco,
Está pendurado
Nun ciroleiro,
No medo da horta
Cargada de froitales
Suculentos
E formidables,
Productores gratuitos.
Nun segundo,
Púdenme
De dar de conta
Da belleza do entorno
Fermoso.
Galicia estaba
Fermosa
Naquel momento,
Antre vento constante
E batalla
Meteorolóxica.
Sentír unha emoción
Contida de amar
A Terra Nosa
Con vento,
Era o lugar un
Espectáculo móbil
Constante,
Mais a forza do vento
Facía todo máis vital
Máis rápido.
Namentras
As Illas Cíes
Descansaban
Na súa perfecta
Quietude constante.
Ons cansada,
Descansaba
No medio da
Fermosura
O vento vivía
No ventre aberto
Do ar puro,
Producíase toda
Unha música
De diferentes
Instrumentos,
Era a Natureza en
Constante movemento
E sons diferentes:
O son grave,
Do bruar do vento,
Os silbidos espidos
Que entraban
Polas fendas das
Fiestras pechadas.
O lume aceso
Da chimenea
Deslumbrante,
Que choraba
Lapas azuis
De fonda tristura.
Alumeaba
Con toda a súa forza.
O can ladraba forte
No medio do ar
Convulso,
O espectáculo
Estaba servido,
Sen trampa posible.
A Natureza
Amosaba a súa
Constante sabedoría
Namentras homes
E mulleres
Obedeciamos
Os mandatos
Da Metereoloxía
En alerta vermella.
Miguel Dubois
Caderno de apuntes de PepeR 
Deixar unha resposta