Poema para Salvador de Bahía, O Brazil. AO MEU FILLO ÁLVARO, residente actual en SALVADOR DE BAHÍA.
Posted on: 02/12/2010
Comtemplar puiden
O feito humano de querer amar,
No fondo do sufrimernto e da necesidade.
Rostros infantís piden axuda
Nos suburbios das esquinas abandoadas.
Sentinme ledo e non souben medir
A necesidade simplemente,
Con palabras simples e valeiras.
Nenos de Salvador de Bahía,
Alvaro, meu querido fiño,
Os nenos e nenas e adultos,
Piden amor por tódolas esquinas perdidas,
Da man dun deus descoñecido,
Un cachiño de amor, Meu Señor,
Faga o favor, Meu Señor,
Deme un anaquiño de amor.
A necesidade fíxome preso
Desta Institución de axuda aos necesitados.
Retiráronme das sinistras rúas
Da calor queimente
E do frío supreso e adverso.
Uns homes e mulleres da Galiza,
Viñéronnosos mirar hoxe,
O tempo non perdía, en absoluta,
Querían querernos e,
Facernos unha pequena visita necesaria,
Quentar os nosos corazóns abandoados,
Escoitar an nosas miserias
Que a ningúen impórtalles
Meu Paisiño Quridiño non ten traballiño
Miña Naiciña Choromiqueira está enferma de desamor,
Mais eu gusto xogar con estes galegos
E galegas que conmigo non viven.
Son a nós diferentes máis teñen quente
O corazón e agasállannos con sorrisos constantes.
Sentimos, docemento o galego agarimo
Ao longo da nosa pel negra
Da nosa pel branca.
Vivimos ao valeiro da rúa deserta,
Da rúa ateigada de necesidade constante,
Durante un longo tempo
De constantes frustracións.
A Institución, díxonos,
Que abandoáramas as rúas sen retorno,
Que arricáramos de nós o medo a vivir,
Con anguria permanente e sufrimento total.
Estamos ben cós galegos e galegas,
Terra afastada do Brazil grande.
Un día abandaoremos o Centro Institucional,
Porque queremos ser libres,
Como un paxaro ceibo
Que vóa con toda liberdade
Polo espazo do ar limpo.
Miguel Dubois
Caderno de apuntes de PepeR 
Deixar unha resposta