A Don FRANCISCO FERNÁNDEZ DEL RIEGO (“Todos abandoaremos/O ciclo vital”)
Posted on: 27/11/2010
Todo vai ficando en silencio triste e desesperante.
A man doce que agarimaba as meixelas doces
Non se move. A súa quietude inquieta
A súa faciana branca coma neve en invernia,
Seus lentes negros, rectangulares e grandes.
Somentes ficarán nos retratos,
E nas fotografía de cor e branco e negro,
Dun pasado forte e constante e combativo
A prol na nosa querida literatura
A prol da nosa maltrada lingua galega.
Libros e libros e máis libros, editorías
Institucóns ou Fundacións
Ciñecemento absoluto do noso, tan noso e particular.
Aquel dirixente de Galaxia
Naquel entrechán da Rúa Reconquista número 1
Daquel Vigo extraño e gris,
Namentras na beirarúa da fronte
Naquel edicio de Correos
Traballa meu profesor
E gran escritor Eduardo Moreiras,
Meu amigo da gratitude
A que O Courel chamáballe,
A Fundación Penzol,
Pertiño daquela Droguería Sanchón,
Ateigada do exotismo do perfume perfecto
Na Rúa de Policarpo Sanz,
Na Fronte o inmenso Teatro García Barbón.
A onde os frades levábannos
A mirar Marciliño Pan e Viño.
Subín as escadas que ía de cara
A Fundación Penzol.
Abreume a porta antiga, sorpresivamente
Con cara interrogativa,
E pregúntandose que será este mozo atrevido.
Expliqueille que buscaba a X. L. Méndez Ferrín.
Un indudable cara de sospeita
Foi a espresión do seu rostro pálido.
Seu cabelo ben peiteado estaba branco
Coma de fora a neve fría lucence
De Vilanova de Lourenzá
Lugar no seo nacemento
Trece anos desposs do comezo do século vinte.
Espetóume un interrogante
Que foi paras aos vidros das fiestras altas e antigas.
Díxelle que queriálle entregar uns poemas meus.
Don Francico Fernandez del Riego,
Asegurado da miña petición,
Pronunciou nomes de lugares e locales humildes,
Lugares de viños e tazas,
Lugares para tertulias definidas
Que comezaban e nuncan rematan
Construíndo mundos reais ou irreais
Realidades, quimeras ou soños sen rematar,
Que pouco constaban de levar a cabo.
Imos construíndo a nosa vida enteira,
Con esforzo e sacrificio
Mais un día, sen querelo,
Cáense os libros ao chan frío
E abandonaremos o mundo da vida quente.
Solo ficará a nosa lembranza
Un retrato abstracto e indefinido,
Eo noso espíritu que vóa polo ar flebe,
Coma unha pantasma indefinible,
Coñeceros, sen sentilo, o mundo frío e distante,
Deixando atrás un vida ateigada de forza constante
Porén digo Don Francisco Fernández del Riego,
Presidente da Real Academia Galego,
No ano de mil novecentos e sesenta,
Descanse vosteñe Don Francisco,
Por tódolos séculos dos séculos enteiros,
Estraordinaio home,
Loitador incansable da Cultura de Galicia.
Descanse Don Francisco.
Miguel Dubois
Caderno de apuntes de PepeR 
Deixar unha resposta