A NOITE ESQUENCIDA
Posted on: 14/07/2010
I
Proxectos inacabados, pedazos vitais mortos da esperanza
Esperanza, eu tiña de subirme aos cabalos ceibos do vento Norte,
Norte concreto e fixo que dirixías un punto exacto onde eu quería ficar.
Fiquei a medio camiño, aboiado como un círculo de cortiza castaña escura no medio de mar,
Mar dun refuxio que un día perdín, por ir na busca do absurdo e o insensato,
Insensato eu, que fiquei na calma chicha dun día parvo de verán estúpido,
Estúpido nevegante extravagante, que polas noites non divisaba as cores dos faros,
Faros, que, para min, de nada servían. Navegaba senlleiro e perversamente
Perseverante excluía compaña na solitaria singladura,
Singladura que comezaba no preciso instante e nunca remataba,
Remataba cando o tempo navegado facía unha estatua inútil de perdido tempo.
Tempo para construir a filosofía do desasosego e o misterio do irrazoable,
Irrazoable era crear unha conta de números inexistente,
Inexistente era a dor insoportable do meu cor dañado e perverso.
Perverso era o capitán do cápitan o director da nave senlleira.
Senlleira estaba a Illa dos Esquenzos e a Illa dos Esquencidos
Esquencidos habitaban os habitantes particulares,
Particulares moradores do Arquipélago das Illas dos Esquecementos,
Esquecementos casuais ou apartamento absoluto do Mundo Civilizado,
Civilizado non sei se é vivir nunha Xungla do Asfalto
Asfalto non sei se é a cor negra, que lémbrame á obsuridade,
Obscuridade onde nada miro, mais falan en lingoaxe negra,
Negra a vestimenta triste, negra a derradeira palabra carente de amor,
Amor que non nunca elude o verbo amar, porque quéroche, porque ámchoce,
Amoche na túa comprensión completa ao siginificado do verbo,
Verbo que adoro no máis íntegro para adorarche un cachico máis,
Máis que eu dareiche o meu esforzo; dareiche,
Dareiche o meu ser interno o meu corpo enteiro, o Norte, o Sur o Leste e O Oeste,
O Oeste por ónde o Sol Vermellón agáchase sen presa pero e sen pausa,
Pausa fermosa dun posta de Sol Enteiro que vai minguando, pouco a pouco
Pouco a pouco, a lus desaperece, a noite vai achegándose docemente,
Docemento o ceu énchese de estreliñas brillantes e cintileantes.
II
Comeza a noite enteira, ausencia da lus sobrante,
Somentes a lus necesaria para mirar o espectáculo
Da bóveda celeste. No ceo as estrelas brillantes
Son coma pequenas illas que cobren o espazo no infinito.
Pasa unha cometa fermosa cunha longa cola,
O ceo faise mas fermoso aínda, máis achegado á beleza
E un fermosa noite de verán no que no ceo habitan luces
Claras nun fondo azulado. Observo e derivo a vista
A unha lúa fermosa de verán semi quente. O vento escoitase
Lene e sufla no mínimo, as veces, namentras no mar tranquilo
Unhas ondiñas pequeniñas paseánse sobre a superficie do mar,
Coma se foran persoas que camiñan cós zapatos na man,
Entre mar e o ceo, o ar enteiro ocupa un espazo incalculable
Amplitude máxima, cabida total e absoluta. O ar vóa no vento
E o vento pérdese no ar invisible. Un ton vermellóm polo Oeste
Lémbranos a derradeira posta de Sol, o bico dado no pequeno poio de pedra,
Un momento semi ausente, un querer decirche, quéroche
Coa lingoaxe perfecta dos nosos bicos doces. Lento, todo e soave
Un achegamento indudable cando a noite quere abrir os seus escuros ollos,
E voltamos a mirar atónitos o espectáculo celeste da noita das estreliñas brillantes.
Fíxose ausente a dozura da túa faciana, para min, perfecta, como non,
Abro a miña boca pequena e collo ae limpo do lugar marítimo
E dígome, estou aquí, conela, e cando unhas bágoas de ledicia
Cáenme dos ollos perdidos nun pranto absurdo. Estou aquí, conela.
Unha quietude suma invádeme, coma si estivera ausente do lugar.
Un pensamento rápido e doroso pasou polo meu maxín intranquilo.
Fora como unha dor de testa rápido e instantáneo. Unha perda de tempo.
Palabras sobre palabras, palabras para vivir e palabras para soñar.
Un vello espabilado dixérame un día: non soñes desperto, meu fillo!
A lúa fermosa en coarto crecente, asomouse a festa nocturna,
A lúa feiticeira, máxima, candil grande da noite enteira. Lus nocturna ao fresco,
Tempo vivo para sentir a vida constantente, sen ser un ser ausente
Da ledicia e da noite iluminada cós fenómenos naturais, artiluxios perfectos
Que do ceo penden, facendo da bóveda celeste unha campo fermoso
De luceiros inermitantes.Farois nocturnos. Espectáculo nocturno, cintileo, astros lonxanos
Planetas pendurados por fíos invisibles de cor negra constante.
E o noite completa na que non estóu e habito
Non é un delirio máis un soño solemne.
E a noite verdadeira na que agora habito.
Miguel Dubois.
Caderno de apuntes de PepeR 
Deixar unha resposta