AVE VOADORA: DEÍXACHE LEVAR.
Posted on: 10/07/2010
Pontevedra, ao 10 de xulio de 2010
Verso exacto, verso culminate e perfecto.
A palabra que fala sen verso é palabra torpe
Que despreza a beleza da linguaxe precisa.
Crea beleza fonda coa forza do verso escrito,
Entrégate a este discurso tenro e delicioso.
Sempre amei a beleza por si soia,
Sempre crei nas fadas dos contos fermosos.
Non é que me aparte de min o mundo real
Que latexa na vida cotiá e finita.
Creo o meu propio mundo imtrascendente
Porque non é importante e por iso,
Comparto o mundo das fadas fermosas
E dos príncipes valentes embracados
En pequenas naves de xoguete.
Que fermoso resulta, compartir, amar, desexar,
Querer o posible e desabitar o imposible.
E por iso que che amo tanto, tanto…..
Que non me afasta de tí máis que un instante
Pequeno e diminuto, porque eu son tamén
Diminuto, porque son o importante
Que eu quixera selo. Mais, por sorte, non teño
Nome famoso, pseudónimo perfecto,
No, eu teño o meu corpo inteiro
A miña ialma ou esprito feito e formado
Cóa paso do tempo vivido.
Amar, amar, no máis fondo do meu ser,
Entregarche o meu amor inacabado
E rematalo antre os dóus en amor en compaña.
Construir un soño útil. Un soño útil?
Unha ilusión completa. Ilusión?
Ilusión, sempre, esperanza toda.
Día a día loitamos coa vida, as veces, dura
Pero seguemos o vó dun ave seréa
Que deíxase, soavenmte, levarse polo vento.
O vento que bate na nosa faciana curtida
A choiva que móllame os meus escasos cabelos.
Que vou facer se non vou amar?
Respiro no máis fondo do meu ser maior, cansado.
Vivo có ar respirado e habito o mundo
Con dozura ou actitude de acritude ou desconsolo.
Ergome, despóis, do combate, porque teño
Por obriga, que erguerme con todas
As miñas forzas vitais. Aprendín da loita dura
Fíxenme máis forte e cambiéi, como ser humano.
Golpe con testarazo ou testa cun golpe
Abrome camiño no vieiro vital e preciso.
Que maior dozura que o sorriso fondo,
Que maior dozura que o pracer,
Mais vaise e ven. Todo vaise, todo ven,
Todo comeza e todo remata,
Como este poema galego de amor.
Miguel Dubois
Caderno de apuntes de PepeR 
Deixar unha resposta