HABITANTES da INDIFERENCIA.
Posted on: 11/06/2010
Sentirse pouco, un anaco de vida curta,
Un ser humano indiferetente e banal
E sempre achegarme ao pouco que eu sei,
Abofé do miña creenza de sabedoría mínina.
Abofé da miña drscreto a esnovismo inútil.
Abofé, por necesidade, de integrarme
Ao o que eu son con cachos de amor dos demáis.
Abofé que o que condea, está dicindo
Que non se quere asemesmo e despreza
A todo aquel que como el ou ela non pensa.
Impón criterios personáis aos demáis,
Sen preguntar que pensa o que lle escoita.
Resulta a falla da democracia, a carencia
Da verdade plural, a indiferncia ante o alléo.
O Castro de Baroña estaba fermoso
O monte da Curota é o Mirador de Europa,
Querido Tito. O Sol estaba na súa beleza extrema
A comida foi un momento de ledicia intensa,
Antre o desexado, o benester ou o sorriso desinteresado
A praia gozaba de fermosora plena,
O ecosistema estaba, perfectamente, controlado,
E a gran duna de Corrubedo era un fermoso monumento
A area branca e pura. Gratas palabras de benevolencia
Achegamento xeral, concordia e gratitude
Dinme de conta, có paso temporal
Que a miña vida era un regato de ignorancia
Canto eu más quería saber, máis portas descoñecidas
Ficaban por abrir e máis inrrogantes acumulábanse.
Algúns libros lidos, algunhas banalidades contadas
Unhas cantas paisaxes vivas e explendorosas
Cumio da beleza paisaxística suprema,
Que me arrican este valeiro absurdo que me atormenta.
Pouco sei, aínda que cría saber algo diferente
Ou distinto que me achegábabame ao cumio do saber
Chamado, por min de xeito incerto e sen querelo
Que non existía; era un extraño soño iluso.
Uns cantos diarios lidos e ateigados de mentiras
Dorosas.
Uns cantos anos de estudos vencidos e escasos
Polo tempo pasado e pouco saber me habita, de certo.
Son pequeno como a formiga negra e traballadora,
Mais que pouco aprendín a pesares dos anos vividos
Aprendín os momentos duros que doen dabondo
Aprendía, ao traveso de libros diminutos,
O berce da sabedoría creída.
Síntome diminuto, ou son como un anaquiño
Da sabedoría aprendida, e daste de conta
Que non atopas o momemto de estar a ben contigo
Mesmo.
Creenzas das que nunca creía , e un absoluto valeiro
Enchíame de fondas tristuras inauditas.
Entón pensanba nos que sufriron dabondo,
Poño por caso, Miguel Hernández,
Ou pensaba naqueles homes e mulleres que partían
De portos africanos, en pequenas embarcacións
E creían que chaegaban ao Paradiso Terrenal de
España.
Mais a realidade batía con forza contra eles e elas,
Namentras vivían no máis puro abandono.
Nas rúas de Madrid, poño po caso.
Percorrías a Rúa Bravo Murillo
E de sócato aparecía a diversidade humana:
Diferentes razas polas rúas camiñaban
Facendo en grupos extensos ou en soidade triste.
E a necesidade era extrema e poderosa
Brasileiros de razas diferentes, Bolivianos, colombianos
Domimicanos, cubanos, xamaicanos, congoleses,
Marroquinos,
Tunezinos, asiáticos diversos: chineses, coreanos..
Baixando pola Gran Vía madrileña, puden mirar
Unha maré humana de diferentes países en continuo
Movemento
Sentín un gran goce interno, cando dinme de conta
Que habitaba no Mundo Intercultural Necesitado,
Que deixou o seu país orixinal por mor
Da máis absoluta necesidade,
Como fixemos os galegos e galegas
Nas terras cubanas, arxentinas, alemanas, francesas
Suizas ou mariñeiros de tódolos mares existentes
Traballando nas cubertas de inmensos petroleiros
Por outra banda, froito da deshumanización.
As noites eran moi duras para aqueles e aquelas
Que durmían enribas de cartóns e mal tapados
Ao frío da noite madrileña espida.
Puiden observar na Praza do Carme,
A rente da pequena igrexa coma unha muller negra
Delidaraba dentro da súa dor tremenda,
Ante a ausencia de auxilio necesitado.
Perto nunha enorme parede puiden observar
Un gran retrado de Enrique Tierno Galván
Fun froito do achegamento ao pasado
De tan ilustre alcalde bondadosa e tenro
Militante do Partido Socialista Popular.
A cidade era unha enorme contradicción
Na que habitaban ricos homes de negocios
E pola contra os seres humanos rexeitados
Abandonadaos ao mundo carencial
Eran froito do esquenzo e da insolidariedade.
REFLEXIÓN INTERNA DOROSA.
Non podo comprender que ti non me comprender.
Doado é o meu entender, simple afastado
Da complicación absurda e delirante.
Non podo compreder a linguaxe complicada,
Non podo comprender ao teu dedo índice sinalador.
Porque somos tan diferentes, tan distintos e desiguaias
Mais en ningún intre, nunca, superiores, os uns aos
Outros, Mal non te quero; abofé!
Sempre hai tampo para rexeitar o alléo a ti mesmo
Mais antes de facer actos condenatorias,
Convendría revisar teu propio ser
Eres axeitado nos teus xuizos?
Remato o poema preguntando
Non sen a dor que a mi me pertence:
Que e a xustiza plena
E onde come a inxustiza?
Miguel Dubois.
Caderno de apuntes de PepeR 
Deixar unha resposta