UNHA LONGA VIAXE
Posted on: 17/03/2010
IN MEMORIAM:
Miguel Delibes.
UNHA LONGA VIAXE
Pontevedra, 17/03/2010.
A vida fermosa, a vida dorida,
Que non perdoa a dor ferida sandante
Remata nun segundo de tempo tope e punto.
Os límites do sufriemento criminal e derradeiro
Do estado vital vivido, paz, guerra e amor
Transportámonos de contado
Ao eido da inexistencia, á a carencia vital,
Ao valeiro ao mundo sen mundo
A vida tan, sumamente, vivida,
Convídanos a un descanso fondo,
Quizáves eterno, chamado Lus da Esperanza.
Saltan as noticias importantes
E as absurdas banalidades
Que, degrazadamnete menos importan ou importan,
Sen saber que é o importante e o efímero
Polas radios transmiosoras,
Saen polas novas tecnoloxias dixitalizadas,
Por tódolos os medios da comunicación,
Medios perversos ou deliranres,
Nesa comunicación invasora,
Manipulada, mais neste caso
A nova no son dous polos opostos,
Polo Norte pòla testa valeira
Polo Sur polos pes espidos
A según do suxeito ideolóxico.
A noticia e fría e seca,
Coma o fío dun coitelo afíado
Coma se a neve branca,
Ficárame prendida
Na miña faciana conxelada.
A nova, é que Miguel Delibes,
Non resistíu o derradeiro combate.
Seu corpo cansouse de regular
As constantes vitais súas.
Que tan feliz fixéronno,
Antes de que morrera Ángeles Castro,
Mae de sete fillos e compañeira dil
Toda unha vida chea de enorme
Creazón literario e abundantes vivencias
Achegado a mae natureza sabía,
Que imos aniquilidando, día a día.
Non bastaron, Cinco horas con Mario,
Nen As ratas, e aquel principalmente,
A sombra do cipres é alongada,
A maravilla dos Santos Iñocentes,
O herexe, novela histórica,
Nos tempos da Inquisición española.
Seguía traballando naquel primeiro
Diario, para el , El Norte de Castilla.
Censurado polo Ministro de Información e Turismo,
Manuel Fraga Iribarne,
Abandoa a dirección do diario vallisoletano,
E á sombra de despachos e rotativas,
Na clandestinidade
Seguirá a laboura directiva
Longas tempadas en Molledo,
Cantabria, rexistro dos primeiros tempos,
Lectura a súa mae e irmá,
O sombra do ciprés é aongada,
A maravilla das dúas mulleres escoitaban,
Con atención suprema e emocianadas
A perfecta creazón do xove Miguel.
Biblioteca ampla na casa de Molledo,
Tempo para debatirse antre lectura e lectura.
De Sedano era Ángeles,
Súa muller querida e adorada.
Fillos tiveron dabondo,
Os premios e galardóns de Miguel,
Que non foron poucas.
Seu gosto polo vil deporte da caza,
Súa delicia na pesca troiteira fermosa,
O amor aos pobos rurais,
Súa fonda pena,
Pola desestructuración,
Das familias rurais.
A xente labrega,
Abandóa os pobos mortos ou semimortos,
As pedras xeádas,
As paredes valeiras,
As portas derrubadas
E achéganse as grandes urbes
De grandes fábricas coma a Renault,
Da cidade de Valladolide.
Pobos de Castela da cor do barro,
Feitos con paredes de adobe pardo
Solitarios pobos castelás,
Con pequenas fiestras semifechadas,
Cortinas baixas e luces decadentes
De plástico coorido eran as pequenas contras,
Lugares esquencidos e desabitados.
Seus estadías na Universidade de Mariland
Como Profesor Visitante na Área de Linguas Foráneas
Seu achegamento a Universidades alemanas
Chile destino, visión da América latina
Italia e os seus congresos na cidade de Alba,
Praga, chegada antes da invansión
Dos despiadados blindados
Sume moito o seu currículo amplo
E os Premios Gañados
A súa capacidade escritora,
Mais el non amosaba fachenda,
E non amaba as medallas que penduraba
Dun peito tapado de roupa negra de gala
Porque Miguel Delibes,
Era un home homilde,
Ocupaba o lugar que debía que ocupar,
Non estar por enriba de ninguén
Non facía seu o que non lle pertencía.
Ia contruíndo o seu maravilloso mundo literario,
Tan único como el mesmo, tan particular e peculiar
Tan preciso e exacto, tan cargado de humanidade
E ao vento ceibo, aquel que non volta
As ideas voantes, desprendidas e amantes
Que transmitía en diferentes idiomas.
Soubo ser o que quería ser,
Soubo entregarse a unha pluma de tinta,
Ou a un bolígrafo común
E a un papel branco e espido.
A escritura non paraba, e palabra a palabra
Oración a oración, capítulo a capítulo
E volume a volume,
Foi creando o Mundo Miguel Delibes.
Non foron somentes as magnificas novelas
Pasadas ao mundo cinematográfico,
Ao a maxia da expresión corporal
Dun actor teatral como Pepe Sacristán,
Ou Lola Herrera, ou Paco Rabal.
Querido Paco Rabal,
Foron os Tratados Cinexéticos,
Foron as súas guías turístiscas,
Seus tratatos de viaxes
Ao o cono sur Sudamericano,
O viaxe a París,
Ou aos Paises Escandinavos
Un mundo pleno de vitalidade,
A maxia do mundo que sabe vivir
Fondamente a vida en pleno movemeto.
Un día da túa fertil vida,
Dámaso Alonso condecorouche
Como menbro da Real Academia da Lingua Española,
Designándoche o sillón e.
Porque foste un home único, somentes
Fostes o que tiñas que ser: Miguel Delibes.
Miguel Dubois.
Caderno de apuntes de PepeR 
Deixar unha resposta