U-LO NORTE?
Posted on: 07/03/2010
Pontevedra, 7 de marzo de 2010.
U-LO NORTE?
A vida vai pasando, quedamente,
Como un paxaro voando
No ceo craro e inmenso
Xa non mirarei o que deixei
Polos camiños da vida percorrida
Con alento ou desalento,
Con forza ou debilidade,
Xa non voltareite a darche o bico de onte
O próximo será cando sexa,
Máis será diferente ao dado,
Longo, curto, estreito ou ancho.
No tempo pretérito
Da vida percorrida
Observo en fotografías sorrintes,
Papeles en branco en negro
Ou muticolres que nun segundo
E nun intre paralizounos o sorriso,
E o movemento fíxose lembranza
Detida. Todo movemento ficou
Paralizado por mor dun disparo fotográfico
Empapeladas instantáneas
O paso do tempo vivido,
Gravado nun na película da máquina
Peerfecta para deter o tempo
Nun instante preciso.
Lembranzas maravillosas
Veráns deliciosos,
Sol quentiño, fala verán aceso!
Aventura da luz constante
Cós meu queridos amigos,
Á rente dunha praia retirada
Na Ría de Arousa,
Intensa beleza constante
Lugar de Rons, praia
Vivendas na beiramar
Concello de O Grove,
Nena, Quiti, José, Arturo,
Fofi, Asunción, Cuti, Gloria
Antonio, Adriana, Agustín,
María Elena, César,
Clemente, Horacio, Joaquín,
Carlos, Nocha, Señor Clemente,
Paquita, Ricardo, Virginia,
Señora Hermeregilda, Pastora,
O Xon, O Francés, Os Fillos
Do Francés, o Fillo de Porfirio,
Os Rentellos, Oubiñiña, O General,
Gondariño, Os Cazapos, Forte,
Pepe O Bó,
E un camión Thames Trader,
Botando lume de carozo,
Pola estrada chea de pó voante
Garrido, especialista
En caldeiras de ferro quente
Arturo,Tanzi, Elier, Aturo..as filla de
ámbolos dous. Arturo Pousa Medal,
Aviador valente, pasa por enrriba
Das nosas testas nun pequeno
Avión biplaza
Conversas de amigos,
No comenzo demócratico,
A literatura galega,
A maxia poética,
Querido Arturo Pousa Medal,
Estudante na idade madura.
Día da Festa de Rons,
Bombas de Palenque,
Gaiteiros en función,
Bandeira galega, abofé,
Unha muiñeira improvisada,
A Nena escacha a rir,
Mirando ao Miguelón
Bailando unha muiñeira improvisada
Cando eu bailo a devandita danza.
Dentro do meu descoñecemento movía
O corpo con delicia;
Sardiñas asadas dabondo, ledicia,
Desenfado, parolada, canto,
Pequenos xogos ou competicións,
O Bar de Nocha, chéo, ateigado.
Vendo que non daban dabasto
Método a axudar,
Non teño claro se axudei ou
O fun un atarnco máis,
Seguía as ordes de Carlos.
Nametras miraba unha fotografía
Que Carlos tiña no pequena taberna,
Pendurada nunha parece
Pintada de azul cobalto
Da ponte de Sidney
A marcas do tempo escritas
Na miña faciana enrrugada,
Pingas de sudor frío,
Mais que lóxico é o que é normal
Sensato e sinxelo que mapa
Da pel da miña cara
Presente unha orografía distinta
Froito da experiencia vivida,
Froito de carencias creadas
O sitema inmunolóxico
Que xa non é tan exacto.
Non ten parada posible
O percorrer da vida
Ata o derradeiro latexo.
Observo en feito pensamente
Os derradeiros acontecentos
A carencia de amor querido,
O rexeite dun bico dado
Con gusto sumo.
Observo a teoría absurda social
Do insulto brutal coma lingoaxe
Política. Observo o egoismo tremendo
O interés persoal,
As mentiras construídas
Con falsas fotografías,
Ou discursos valeiros de contido:
Unha conjunto de oracións afirmativas,
Sen, aparente, contido
Sendo a verdade invertida
Para derrubar ao suposto
Enemigo político.
Observo como quérese
Esquencer a identidade lingüística
O idioma fermoso de Galicia,
Por un suposto complexo de inferioridade.
Que terían ter superado, mais
Ademáis dun idioma maravilloso
Falado por diferentes galegos e galegas
Da Nosa Terra, ben amada e querida
Que maior honra que querer o propio
O Galego mesmo, nexo lusófono,
Ligazón de culturas lusófonas:
Portugal, Brasil, Mozambique,
Timor
Que falla de cultura é rexeitar
O noso, o que nós pertence
Por herencia propia de pais e nais
Por dereito de cada habitamte
Desta fermoso Folgar de Breogán
Coa a sáu costa, brutalemente,
Maltratada polo movemento
Especulativo.
Que falcatruada faremos
Cunha política lingüística
En tres idiomas diferentes.
Faremos unha escada tridimennsional
Imposta.
E faremos categorías diferentes
Por mor do idioma escollido.
Dividiremos aos alumnos, tan cedo,
Por categorías lingüísticas
Namentras os metres e mestras
Pelexaránse en tres categorías.
Có paso do tempo vivido,
Iremos facendo máis pobre
A nosa personalidade galega.
E iremos sendo menos do que somos.
Apoiarémonos nas linguas estranxeiras.
Grandes son os esforzos irlandeses
Para a recuperación nacional
Do idioma Gaélico.
Que fermoso é ir a percura
Do que somos e non de acadar
Ó mundo alleo que non nos pertence
Que tolemia fuxir de nos mesmos
Que fermoso resulta recuperar
A memoria perdida, a identidade
Para poder falar axeitadamente.
Eu quero a Galicia con todo
O meu corazón íntegro.
Amo a súas terras
A súas costas castigadas,
Por mor da irracionalidade,
E, ao longo da miña vida vivida
Puiden observar de que xeito absurdo
Construíanse edificios pantasmas
De andares valeiros de seres humanos,
Habitados polo ar puro do vacío humano,
E coma os deliciosos pobos de mariñeiros
Tranformáronse en cidades temerarias
Froito dunha aventura irracional
Que foi creando unha paisaxe estraña
Violenta, na que na beleza anterga
É un elemnto inexistente
No comezo do derrube da costa galega,
As veces, un pregúntase
Se o senso común
É unha asignatura difícil e esquencida
Nos tempos actuais.
Existe un límite onde
Podamos falar de soliedariedade?
As veces, e cando estou en fonda soidade,
E me atopo conmigo mesmo e penso,
Pregúntome que é a ética?
Ou pregúntome: que son os valores?
Mais a resposta ven valeira
Coa viaxe de ida e volta
Coma unha nasa sen nécoras,
Valeira de contido,
Coma un vehículo valeiro de combustible.
O vehículo Ética non tira para avante
E os valores están en folga permanente.
É coma se un factor decadente,
Asumira as funcións sociais.
É función aparente,
O acto hoco de contido,
Sempre, é o mesmo.
Ninguén asume responsabiladades
Ante o desastre,
E arremete contra un enemigo
Que debería ser cooperante,
Para erguer un pais en crise.
Miguel Dubois
Caderno de apuntes de PepeR 
Deixar unha resposta