DUBLÍN E OS ESCRITORES
Posted on: 16/02/2010
Pontevedra, ó 16 de febreiro de 2010.
DUBLÍN E OS ESCRITORES
I
I
En Gaélico Dublín é chamado
Baile Átha Cliath
Poboación do Vado de Cañizo,
Capital de Irlanda.
O amor enteiro,
É como un barco máxico e lineal
Que ven do Oceáno Atlántico,
Camiño de Dublín,
Polo Río Liffey, liña divisoria urbana
Atravesa pontes con fermosas arcadas.
Atravesa ao mundo da memoria pasada,
A historia dunha cidade enteira
Habitada na carencia
E no luxo constante
Dunha vanidade despiadada
Non arrumada no esquenzo do
Dublín pasado e non pechado
Aos que o esquenzo que pervive
No nome de Michael Collins,
Na Primaveira de Pasuca
East Rising do 1916,
Agora nemigo e asasinado
Pola separación.
Comeza a liberación irlandesa
Un día aliado de Edmond de Valera,
Michael Collins, nemigo
Primero Presidente de Irlanda,
De Valera
Camiño da liberación
Da liberdade asoballada
Que soportaba a Irlanda colonizada
Polo British Empire.
Naquelos tempos de James Joyce,
Desafiante e atrevido ferinte de verba
Escandalizador de escritos
Supostamente perversos
Escritor perfecto e sublime
Rachador de normas literarias
Convencionais e de espíritu rebelde.
Estudante e alumno dos xesuitas
Posteriormente recriminador
Do mundo cristiá.
Bebedor considerable
Coñecedor do sabor da negra Güinnnes,
Brevery de Saint James, Dublín,
Fábrica do negro líquido elemento.
En Dublín sometido.
En Dublín abriu, Joyce camiños
A Triestre, París, Roma,
Zurich, coñecendo eiquí
A Carl Jung. A infirmidade
Da súa nena a dor e a realidade.
A consulta con Jung,
O duro diagnóstica de Jung
Da infirmidade de Lucía.
Eran tempos de coñecer
Ao norteamericá
Ezra Pound,
Simpatizante do feixismo italiano
Atrapado nun campo de castigo
Naquela Italia absurda.
Engailodo ao ar libre
Nunha gaiola de castigo,
Coma un animal máis.
Sociedade dublinesa daquela
De luxo victoriano
De alta sociedade,
Do luxo e da miseria.
Cidade na que vivíu
Oscar Wilde de nai escritora
E espíritu dominante,
Casado dúas veces.
Posteriormente coñecerá a
Lord Alfred Douglas
(Bosie)
Fillo do Marqués de Queenbery
Escribirá na prisión de Reading
De Profundis
Un canto dirixigido a Bosi
Amante de Wilde.
Perseguido polo Marqués de Quenberry,
Pay de Bosi
Será condeado a prisión
A traballos forzados
Rexeitado pola socidade inglesa
De aquel entón,
Vese na obriga de exiliarse
A Francia.
Morrerá en París carregado de carencias
Froito da miseria, atentido
Poolos seus amigos.
Deixa este mundo
Que lle foi a Wilde da Gloria absoluta
Ao esqunzo miserable e hipócrita.
Durme, constantemente
E por sempre, no cimenterio parisino
De Le Pére Lachaise
Onde descansan, tamén,
Jim Morrisson,
Ou Edith Piaf,
J’e nes regréte rien, rien de rien,
Ou tantas almás descoñecidas
Ou anónimos veciños.
Da popularidade absoluta
Destes persoeiros marcados
Polas súas vidas contradictorias
E as súas mortes choradas,
Polos seguidores da literatura universal
E da música mundial
II
JOYCE
Perfecto coñecedor de Dublín,
Hastiado, ao mesmo tempo,
Da Capital de Irlanda,
Ou das teoría de W. B. Yeats,
Que compartía con Lady Gregory
Augusta, ben coñecida na cidade
Do Oeste de Irlanda, chamada
Galway. Aquel Galway do que
Fora filla da cidade Sarah Bernacle
Actriz e compañeira
De James Joyce, Premio Nobel,
Para ben dun escritor revolucionario,
Da sociedade de entón, o creador
De Ulisses
Escandalizaría á propia
Virginia Wolf
Por enriba e por debaixo
A destra e a sinistra
E subía o amor máxico
A bordo dunha embarcación preciosa
Pintada de branco intenso,
A negrura por enrriba do río Liffey,
Dub Linn, Lagoa Negra,
Derivado Hiberno-Normando
Cuberta no ano de 1770,
Situada denantes do Río Liffey,
A Grande Área, xunto coa
Cidade de Dublín
E o Consello,
É cós Condados contiguos
De Meath, Kildare Wicklow
Lagóa Negra daquela
E agora Park Dubn Linn Gardens
Parte de atrás do Dublin Castle.
Pérdome na dozura daquela cidade
Pérdome no descanso tranquilo
No Saint Stephen Green Park,
Onde deixaron mancado a Joyce
Miro pasar a dublineses en carne e oso
E de persoeiros construidos por Joyce
De pel crara e cabelo loiro,
A interculturalidade, agora
É un fenómeno global,
Riadas de seres humanos
De distintos razas e cores
Percorren Grafton Street.
Érgue inmenso monolito
En Phoenix Park.
Nos lugares oficiais,
Colga de xeito central,
Unha bandeira verde, branca
E laranxa de en senso vertical,
De caída das tre cores.
Laranxa derradeiro,
Pola Orde de Oranxe.
Dubín no é unha lembranza
Inútil e inacabada.
E vida en movemento,
Os double decker de cores
Autibuses de dous pisos
Rechamantes cheos de turistas planetarios.
Os coches que esperan.
O cambio dun semáforo torpe, lento
E imposible, que non vai
Nen para atrás ou para avante.
Miro o meu reloxo, contador de tempos
Eternos do macemnto até o da agora
É parece que permanecen estáticas
As agullas móviles e lentas.
O semáforo segue en vermello,
Esparamos e non arrancamos,
Vestímonos de paciencia pura,
Nametras os minutos longos
Son un castigo civilizado,
Unha norma circulatoria,
A circulación automovilística
Parada. Ninguén móvese,
Stpot absoluto e decadente
E de súpeto todos arrancamos
En liñas longas en liñas paralelas.
O día en Dublín,. abofé,
Está soleado e fermoso
A lus do enorme astro
Fai máis bela a cidade cosmpolita
Os edificios parecen máis belos e grandes.
Os xardíns máis verdes
E as flores, perfectamente, coridas.
Por milagre hoxe o ceu amplo dublinés,
Non esta dun gris chumbo
Que, a míudo, habita,
No ceu da Capital de Irlanda.
Segue pasando o tempo irrematable
Polo Dublín ceibo.
Miguel Dubois.
Caderno de apuntes de PepeR 
Deixar unha resposta