AMOR E HAITÍ

Posted by: peperrodriguez on: 16/01/2010

• In: Poemas e artigos de Miguel Dubois
• Deixar un comentario

AMOR E HAITÍ

                      I 

Sentín, que ía perdéndote,

Polas verbas duras

Que pronunciaches,

As veces, preguntábame:

Que máis quédame por quitarme

Do que digo que me pertence?

Acaso debo retirarme o sorriso ledo

Da miña cansada faciana?

Acaso debo dicir mentiras absurdas

Cando manda, sempre, decir

A verdade que reventa a inmadurez intelectual?

Acaso debo renunciar ao dereito fundamental,

De querer e amar ao noso idioma galego?

Lingua da miña infancia pasada,

Lingua da miña mocidade leda

Lingua que habita no meu interior

E que a pronuncio e falo,

Como deber e dereito dun galego

Amante dunha Galicia fermosa.

II

A filosofía falsa a vida carente

De sentimento solidario

É un feito real.

Habita na soidade correspontende,

Pero, ao parecer, non quer decir

Que compartas o senso do ben e da Xustiza.

Dame un cachiño do teu corazón aberto.

Dame un bico pequeno cáseque indivisible.

Dame a man con convencemento

Berra liberdade plena

Busca o senso da ledicia máis pura.

III

Nos fondos dos camiños agachados,

Atópanse estranas mercadorías

De comercio de contrabando,

Estraños artiluxios

Que se atopan nada máis

Nos finais  de roitas caen camiños agachados.

IV

Entón a noita é coma unha noito escura

De verán perdido no medio das verdes Silveiras.

E cando atópome nunha noite de verán Escura,

Paréceme que a lúa enteira

Escapara do celo estrelado,

E paréceme que os teus beizos doces,

Escápanse dos meus famentos.

E na noite estival abro a porta enteira

Ao mundo imaxinativo,

E voume perdendo rápida e torpe

Por teu corpo espido.

E as nosas vidas latexan. Que forza

O amor está aceso

Bicámonos con agarimo,

Lentos e desexosos

Con tódalas ganas de amarnos, sempre,

Levamos todo a vida  xuntos,

Amándanos no transcurso

Do tempo imparable

E atópoche distinta,

Pero eres a mesma

Aínda que non pareces a mesma.

V.    Tristura

Eran momentos tranquilos,

Tranquilos coma sempre, máis de súpeto

A brutal forza da natureza,

En poucos segundos,

Actuóu de asasina inmediata,

Do drama haitiano.

O tremendo derrume

Das estructuras construídas

Os edificios caídos,

Convertidos e sepulturas tremendas.

A berro espantoso,

Do corpo dorido,

A morte inesperada,

A caída enteira dun pobo

Tremedamente castigado.

Nenos, mulleres, homes,

Nativos ou estranxeiros,

Foron o froito do tremenda sacudida

Da terra enfandada,

Quebradora de ledicias

E creadora de prantos horribles.

                     VI

Os homes e as mulleres máis

Necesitados

Do mundo enteiro son os eternos Perdedores, perdendo, agora, todo.

Sofren, por igoal, os mesmos seres humanos

Desvalidos, pobres, necesitados,

Namentras outros predican

A falla de respecto

Aos seres humanas pobres,

Por seres pobres.

O mundo inxusto va dando voltas

Ao revés; onde estara a xustiza,

Cando lle darás a man túa,

Ao que dis que adoras

E nono soportas?

Comparte có que necesita apoio

Reventa o corazón egoísta,

Ábrete ao mundo que ti mesmo, pechas.

Non renegues  da túa lingua autóctona.

Loita polo xustiza

Loita pola desigualdade,

Axuda ao que o necesita,

E non te negues a ti mesmo.

Afírmate e entrégate

Ao mundo solidario.

                      Miguel  Dubois.

Advertisement