Inferno e amor

Posted by: peperrodriguez on: 27/06/2009

• In: Poemas e artigos de Miguel Dubois
• Deixar un comentario

Pontevedra, ao 27 de xuño de 2009

INFERNO  e  AMOR.
I
Pasamos polo mundo, disfrutamos, sufrimos
E unha vez concluído  o tempo permitido,
Agotada a nosa existencia,
Facemos un longo descanso,
Que din que xamáis remata,
Sen saber como é ese mundo descoñecido,
Din que  é o suposto Paradiso, para uns,
E para outros un inferno eterno,
Quedando no punto intermedio,
O Purgatorio, lugar onde as almas se modifican,
Para subir a  Estado de Paz Constante.
Parece como algo similar a Divina Comedia
De Dante, libro intrigante,
Creando paixases de estranas criaturas
E seres atormententados,
Por mor do castigo recibido,
Por ser cidadáns malos que foran,
Daquela seres humanos.

II
Namentres eiquí estamos,
Procuramos vivir unha existencia leda,
Afastada da perversión e do delito negro verbal.
O discurso da falsa palabra,
Ou mentira querida,
Trabuca todo discurso lóxico e coherente.
A verdade constante que fala clara,
Convírtese en todo aquelo,
Falsamente chamado,
O que non se quer escoitar.
Aquelo que é certo,
Pero o que escoita dí que é un mentira máis.
Negar o certo e verdadeiro,
No tempo que corre,
Parece algo que entra dentro da norma.
Se eu che digo: canto che quero, meu amor!
Terás que facer longas probas complicadas,
Para saber se a tan fermoso frase,
É unha realidade vital.
De quen te podes fíar?
O amor é unha fonte continúa,
De continúa entrega,
De darme enteiro  a tí,
De mirarte na máis explendida beleza.
O amor puro é o desinterese constante,
O amor vivido é ser, totalmente, homilde,
Non che pido nada, e dame o que me poidas dar,
Douche enteiro meu corpo cansado
Polo trasego da vida,
Douche o meu doce sorriso,
Douche a parte espiritual do meu ser.
Non compredo a carencia do amor sublime,
Non podo odior, por mor que me odiaría a min mesmo.
Estou contigo na lentitude da tarde seréa,
E antes da noitiña, miramós un seran lene,
Sen prexuizos ferintes.
O Sol cansado quere deitarse,
Os dous sentados nun poio duro,
A rente da praia Atlántica
De aréa color canela clara,
Imos mirando o Ponente fermoso,
Ponse  a gran esfera vermella.
Os dous amarrados a beleza da paisaxe marítima,
Me dis: que fermoso é vivir tranquila,
Meu amor querido.
Eu miránche a tí con xesto torme, digo:
Si meu amor.

Miguel   Dubois

Advertisement