Homaxe a Vicente Ferrer
Posted on: 21/06/2009
Pontevedra ao 21 de xuño de 2009
PEQUENA HOMAXE PÓSTUMA,A VICENTE FERRER.
Resulta fermoso e gratificante
O feito de dar por desinterese,
Non pedía ren á cambio.
Amaba integramente aos seus semmellante,
Habitantes dun país ateigado de inxusta miseria,
Mais el tiña o sonriso perfecto
Para cada ser necesitado.
Non resulta doado,
Erguer os espíritus tristes,
Dóa seu ser aos necesitados.
Soubo amar no máis fondo de si mesmo,
Namentras parte do Globo Terráqueo,
Desentendíase, como é hábito,
Da necesidade allea.
Están de nós afastados
E nos somos unha economía forte,
Que amosamos o noso descontento
Ao mínima esixencia non cumplida.
Pero él con toda a súa fotaleza íntegra,
Soubo quitalos da máis bárbara miseria.
Foi expulsado do país do branco marfil
E dos maravillosos templos,
Por axudar a seres necesitados,
Por mor dos enganadores dos pobres,
Que querían deixar de ser.
A vileza satánica quería facer máis difícil,
Afastarse da superviveza cotiá.
Protestaron os negociantes da miseria,
El tivo que deixar á xente amada.
Resulto fermoso engadir e dar,
Loitar pola ialma alléa,
Polo feito de facer o ben máximo,
A túa fonda entrega,
Aos seres débiles que necesitan
Ser, fondamente amados,
No seu ser íntegro e perfecto.
Decer Terceiro Mundo,
É un vulgar insulto.
Necesitan tanto amor coma nós.
Que é o que nós non temos?
Que laio absurdo inventaremos?
Axudar, dignifica a túa persóa.
Queixarse innecesariamente,
E un vulgar insulto ao próximo.
Eu, desexo, o teu eterno descanso,
Somentes soubeches pensar
No ser incomplento,
O mundo da tristura,
E do amor necesitado.
Miguel Dubois.
Caderno de apuntes de PepeR 
Deixar unha resposta