In memoriam Mario Benedetti

Posted by: peperrodriguez on: 18/05/2009

• In: Poemas e artigos de Miguel Dubois
• Deixar un comentario

Pontevedra, ao 18 de maio de 2009.

IM MEMORIAM MARIO BENEDETTI.

Dous oitos xuntos tiña,
De vida no Planeta Azul,
Foi nado na población de Paso   de los Toros
Departamento de Tuacarembó,
Perto  do Río Negro
O catorce de setembro, mes nove,
Do ano de mil novecentos en vinte.
Amigo de si mesmo, e dos demáis,
Amante do oprimido sufreidor,
Condenador do opresor dominador,
Que remata coa vidal feliz,
Coma quen arrica unha rosa fermosa.
Pervesos sexan os que oprimen,
Aqueles que che quitan o ar limpo.
Para axfisiarte da pobreza pura.
Denunciar a tortura tremenda,
Denunciar ao ser humano,
Balador dos campos ceibos.
Cando os teus poemas leo,
Embárcasme nun mundo
Ausente do medo tremendo
E podo rir docemento e ledo,
Como a sorriso da túa doce faciana,
Mario Benedetti, si do Uruguai,
Da Arxentina, de Cuba,
Exilado en Madrid,
Por mor da triste dictadura uruguaia.
Sentir ao traveso do ouvido doce,
Teus poemas pola voz catalana,
De Joan Manuel Serrat.
Que beleza de foto,
Mario e Joan Manuel,
Cómplices no sorriso constante,
E loitando coa arte musical e poética,
Pola liberdade  roubada,
Coma un furacán tremendo,
De botas negras de cana alta,
Con longos, sables brilantes,
Que daban medo,
Aos cidadáns simples e sencillos.
Acórdaste  Mario Benedetti,
Irmán poeta,
Cando naquela La Havana,
Doutrora Nacha Guevara,
Cantara teus deliciosos poemas,
Coa múseca de Alberto Favero.
A explosión de voz de Nacha
Era un constante canto ledo,
En demanda da liberdade secuestrada.
Daquela estaba, contemporaneo a tí,
Que anos ha deixoúnicas
En horfandade poética,
O noso querida Rafael Albertí,
Habitante  en Punta del Este,
Uruguai. Rafael xogaba
Coa súa nena Aitana,
Antre a maravilla natural,
Dos femosos boscos,
Da Punta del  Este,
Habitante andaluz exilado.
Os teus anos de mil novecentos, Mario
E corenta e cinto, unha literatura burócrata,
Quizáves excesivamente gris,
Que me fai pensar na Lisboa do Teixo,
De Fernando Pessoa
Ou na pobreza da Alfama popular.
Porque non falar do grande
uruguaio Juan Carlos Onetti,
Coa súa maravillisa novela
Deixemos falar ao vento,
Nome puramente poético,
Para tan lida novela uruguaia.
Pero foi moito a herdanza a túa,
Quizáves demasiada,
Astro literario,
Có premio José Martí
Gañado,
Sempre a túa leda cara,
Agarimada polo teu sorriso perfecto,
Bon e cheo de inxenuidade,
E bondade  suprema.
Chegouche a hora Mario Benedetti,
Nunca será posible facer sustitución,
Foste único, loitador dos dereitos humáns,
Premiado por Anmistía Internacial.
Dar  amor pleno poéticamente,
Parece cáseque imposible,
Peo ti fíxécholo,
Non somentes en verso reindivincativo
Ou poema amoroso,
Tamén contruiches soños e realidades
Nos demáis xéneros literarios.
Sempre, apesares, da triste ausencia,
Túa, teremos tempo para tí,
Para leerte fondamente,
Ou morrer na ledicia dos teus versos.
Benedetti, non morreu de todo,
Fondo legado traballado,
Deixa no mundo dos seres vivos,
Si Mario, deixáchenos o dazasete
De maio de dous mil nove,
O Día das Letras Galegas,
Conmemorando ao galeguista e escritor,
Ramón Piñeiro.

Miguel Dubois

Advertisement