Caderno de apuntes de PepeR

Archive for Abril 2009

Va pasando el tiempo constante,
En las cumbres de los números altos
De los días habitados de silencio continúo.
Más números fríos se cuenta,
Que sentir el sentimiento sentimental que siento.
Que absurdo mundo perdido de originalidad
Se presenta cómo actual habitantante del frío núemro.
De todo quitan beneficios obsesivos.
Si a ello les lleva a loque ellos llaman buen vivir.
De África huyen del dolor mortal
Y se agohan en el frío Mediterraneo absurdo y asesino.
La mafias negociantes y asesinan a seres inocentes,
No temen la muerte del ahogamiento consentido.
Gobiernos corruptos cubiertos de mal auténtico
Dejan que su pueblo se ahogue en las Costas del Olvido.
Parece como si todo fuera igual,
Wall Street, sube muchísimo o lo pierda casi todo.
Mientras por debajo de los puedas de la Gran Chicago
Viven los ciudadanos perdidos
Que calleron en el absoluto olvido.
Son los "homeless", los ciudadanos
Que tienen por techo el frío cielo de la noche perdida.
Habitan en el sufrimiento despiedado,
Per viven sin vivir  sin derechos elementales,
Que les pertennece por ser un ser humano.
Hoy Walt Whitman. le abrumaría la tristeza honda,
Al ver al semenjante ser fruto del olvido
Y víctima tremenda de llamarse, falsamente,
Un pobre mendigo abandonado.
Las bolsas de valores siguen su frenético ritmo,
Entre gritos absurdos,
Pero existe parte de los habitantes reales
Que permanecen en el más absoluto
De todos los olvidos posibles.
          Miguel  Dubois

Advertisement

Pontevedra, ao 1 de abril.

AMOR  PERFECTO

O tempo, o tempo completo de tódolos tempos.
O tempo ausente, o tempo da lembranza,
A miña vida enteira é unha constante suma de tempos
Parcías, cachiños de tempo delicioso,
Sedantes te tempo delicado,
A beira dos teus beizos perfectos,
Que lento e lene bico eu, con dozura absoluta,
Bico de tódolas primaveras ocultas e vividas.
O tempo do bico soave, amada primavera,
É  tempo de entregarme a tí ,enteiro,
Prófugo de min mesmo,
Na suma entrega do poderte amarche,
Sen pronunciar as torpes palabras
Que, xamáis, quixera pronunciar.
Máis debo afirmar ó amor de tódolos amores,
Me sinto quedo a túa rente,
E con deliciosa amornía acariño
O teu espido corpo, suavidae constante,
E achégate ao meu perdido alento inútil.
Sinte a perfecta dimensión da pasión amorosa.
Ouh! meu amor, meu doce amor doce,
Doce bicos seguidos non me chegan,
Para bicarhe un delicioso intre de amor perfecta.
Achégate á quentura do meu corpo entregado
A tí, no tempo da maxia amarosa.
Deixa meu amor, que a tí chegue,
Para apertarte lento e perpetuo.
Parece como se o tempo non pasara,
Parece coma se os pequenos segundos
Foran horas, sempre, inacabadas.
Canta o paxaro de cores na ponla da árbore,
Na linda primavera coorida,
Namentras ti e máis eu,
Queimamos o máis fermoso
Da pasión amorosa.
Pola aberta fiestra penetra
Unha corrente de ar doce e lento,quietute,
Que agarima as nosas facianas sorrintes,
Nos momentos da pasión máis fermosa.
Son ledicia pura cando miro, que , de seguro,
Me amas sen máis interés que o amor puro.
Síntome  de xeito seguro a túa beiriña queda,
Non xiquera eu pensar, polo de agora,
Naqueles momentos nos que me teño
Que enfrontar con un mundo hipócrita,
Suxeito a leises egoistas.
Sempre, eu quixera contigo estar.

Miguel Dubois.



  • Ningún
  • Miguel Dubois: Fermosidade dun solpor maravilloso. O Gran Astro quere descansar, na súa quietude, máis vai descendendo. A noite longa pide paso.
  • Miguel Dubois: Moitas grazas, Pepiño. Eres moi bon amigo. Deberiamos estar máis xuntos. Unha aperta moi forte: Miguel
  • Mr WordPress: Hi, this is a comment.To delete a comment, just log in, and view the posts' comments, there you will have the option to edit or delete them.

Categorías