Urbe real
Posted on: 16/04/2009
Pontevedra, ao 16 de abril de 2009
URBE REAL
Que pequeno e diminuto me sintÍa,
Cidadán sigular do mundo enteiro.
Pequena formiga de forma humana,
Que ía camiñando polas longas e anchas
Avenidas da cidade; cidade do poder
insuflado
Outros carecían do máis mínimo e elemental.
Habitanto cuberto de diarios vellos,
De roupas vellas sobrantes do mundo
habitante alléos a eles.
Que pena escura e tremenda dá
Cando para eles ou elas miras,
Sempre có brazo alongado,
Pidindo os sonos perdidos das últimas horas.
Ciudad perdida de outos edificios,
Ou rañaceus que perdían a súa silueta
vertical e longa
Nas nubes máis superficias e baixas
Do ceo branco da cidade fría.
Apoderoúseme de min,un frío mortífero,
Namentras un suor frío cobríame
A fronte perdida de longas liñas horizontais
Que o paso deo tempo inalterable,
Deixóu cómo marca polos anos de todos
los anos.
Dos cidadáns saían bafos quentes,
Palas bocas dos peóns cubertos de roupa.
Un coorido surtido camiña pola beirarúas.
A xente, polo xeral, camiñaba de presa,
Mais non se vían máis se miraban sen verse,
A mirada cambiaba bulindo,
Cando o da fronte fitaba a mirada na faciana
fría.
Rios de xente ateigan as beirarúas,
Vendedores ambulantes ilegais
Vendían nervosos a súa mercadoría
económica
Aparecía o policía forte e o pobre xoven
negro,
Desaparrecía correndo polos calexóns
perdidos
Da gran cidade, espectáculo humano
constante.
Razas de todas as partes do Planeta Terra,
Habitaban a fantastíca a urbe enorme.
Mirei nunha libreraría un libro de Paul
Auster,
Concretamente Moon Palace, e parecíame
Que estaba vivindo perto de Manhattan,
O que estaba sentando e dormido,
Nun poio frío de Central Parck
Ou que estaba mirando un filme antigo
De Gregory Peck montando cun cabalo
negro
En Nevada. Pensaba en que tiña
Un tío maravolloso, músico profesional
Que me ensinaba a toca un negro clarinete.
Miraba o libro a traveso do vidro limpo,
E parecíame que era Paul Auster,
Escribindo un novo libro.
Deixéi a librería e me fundín
No meu mundo interior,
Como evadido do mundo presente,
E sen saber o motivo real
Púxeme a pensar en Phill Ochs,
Na súas fermosas cancións,
Tiven que pensar, como non,
No xenio de Minessota, Mr Bob Dylan,
Cáseque nemigo de Mr Ochs,
Os dous compañaerios de Joan Baez,
E coma se febre tivera,
Púxeme a cantar “Fairwell Angelina”,
Tiña que de ela despedeirme,
Pero Angelina, era todo para min,
O día fermoso e lindo
E a noite saturada de ledicia.
Eu cantada de seguido,
Nametras a xente da beirarúa,
Iba cometando se eu tolo estaría.
Entón dinme de conta que todo
Aquelo xa pasara, pero fora certo.
Pasei a noite soñando, sen determe nelo,
Nametras polas rúas escoitábanse
O són das sereas das ambulncias veloces,
Pero dos vidros da miña fiiestra,
Un luminoso de cores ancendía
e apagababa.
Sonou o despertador;eran as seis e media,
da mañá
Comezaba un novo día na urbe chea.
Miguel Dubois
Caderno de apuntes de PepeR 
Deixar unha resposta