A filosofía dos dereitos tortos

Posted by: peperrodriguez on: 03/04/2009

• In: Poemas e artigos de Miguel Dubois
• Deixar un comentario

Pontevedra, ao 3 de abril de 2009.

A FILOSOFÍAS DOS DEREITOS TORTOS

A palabra desexada non era certa.
Todo convertíase nunha tremenda debilidade.
A razón concreta e valiosa, afacíase no eido da sen razón.
Construiron un mundo falso, unha pervesión da verdade inversa.
Parecía todo a pantomima falsa que ía tomando
Un extraño curso demente que agredía os dereitos elementáis
Das comunidades existentes expulsando a leises xustas,
Directoras da verdade única que sempre debe prevalecer,
No conxunto dunha comunidade democrática.
Dereitos elementáis foron violados pola torpeza constante.
As leises vixentes que deberían ser respetadas,
Foron apartadas pola torpeza, pantasma constante da sen razón,
Non exenta dun comportamento egoísta e perverso,
Que desfacía os bons desexos dunha comunidade engañada.
A conveniencia egoísta a desvirtuación da verdade frustada,
Crearon conductas adversas ao mundo libre do progreso querido.
Eu non valgo para ser un creador de falsedades absurdas.
Eu non minto porque non me ensinaron a facelo.
Reivindico o dereito a xustiza roubada.
Condeno a perversidade das ideas inútiles,
Que van abrindo o rumbo absurdo de ningures.
De que xeito medran mintindo, manexando os feitos absurdos.
Librádeme desta demencia inútil e facédeme un ser ceibe.
Cal é o motivo fundamental de non chamar as cousas
Concretas polo seu nome especifíco.
Non é momento de ficar ancorado en tempos pasados,
Nos que a doctrina caciquista era unha conducta adversa a liberdade desexada.
Que mágoa habitar na falla no puro engaño irreverente.
Que seres dementes arruman as conductas normales,
Porque o comportamento existente denota carencias totáis.
Porque non se di a verdade única a que vale.
Porque ten que existir a conducta déspota,
A que dabondo fire e non ensina ren en absoluto.
Eu non me alimento da iñoranza pura.
Eu reinvindico os dereitos elementáis xustos,
Os que día a día van creando a sociedade solidaria.
Estamos para cumplir o traballo obrigado,
Con todos os dereiros roubadas e obligacións existentes,
Mais, mágoa, parece que a máxima torpeza aparés,
Coma se fora unha sinistra pantasma
Que escacha cós deritos de vivir dignamente,
Sen nengún absurdo trabuco que me permita,
Progresar no mundo laboral pertecente a cada un de nós.
Deixádenos vivir libremente, construir e enrriqucer
O mundo creativo. O mundo futuro quere ser preparado
De xeito responsable, facendo de bós futuros cidadans responsables.

Miguel Dubois

Advertisement