Inútiles tronadas de xaneiro

Posted by: peperrodriguez on: 25/01/2009

• In: Poemas e artigos de Miguel Dubois
• Deixar un comentario

Pontevedra, ao 25 de xaneiro de 2009.     
 
O QUE NON AMA
TEN O CORAZÓN MORTO DE AMOR.
                M. D.
 
INÚTILES TRONADAS DE XANEIRO.

Tremenda bomba de vento tremendo.
Queimadura do silenzo perpetuo,
Uralita grisáceo vóa pola forza extrema
Do furacán temerario.
De que trono tremendo,
Sacude a temeridad dun potente son,
A forza do vento arrinca
As tensas amarras dos veleiros brancos
Aguetianos aventuteiros
Do mar bravo,
Asulalagados
De enteira liberdade
Para a navegacón perfecta.
Grandes ondas mariñas
En movemneto de vae  e veñen,
Érguense coma  brancos pantasmas
De escuma brava branca.
No cumio da onda da mesca cor limpa,
Navega un cacho de barco afundido
Pola forza do vento de xaneiro de 2009.
Parés que  o mar enteiro unha loita constante
De perfectos movementos
Que fan da superficie mareira
Un campo dunha batalla encendida
De escuma e auga rabiosa.
O ceu cáseque e negro e grisáceo
Trono da noite perdida.
Asemella o inferno de Dante Allighieri
Nos seus achegamentos a Toscana.
O senso vital da potente Naturaza
Fan du mar un mundo de medo e emoción.
O vento racha con tódolos ventos.
O home valente e firme e ergueito
Carente de algún medo,
Loita con toda a súa bravura
Na contra das forzas naturáis.
Namentras sento en lugar seguro
A inmensa emoción
Da vista de espectáculo tan tremendo
E podo decer:
Que potentes son as forzas naturáis
Que pequenos somos os homes febles
Ante fenómenos tan extraordinarios.
A vida segue, afortunadamente.
Namentras a forza do vento perigoso
Amaina, lentamente.
 
Miguel Dubois

Advertisement