A beleza de Xulia
Posted on: 25/12/2008
Pontevedra, ao 25 de decembro
A BELEZA DE XULIA
Non dubdido de nada,
Non dubido da fame contanste
Non dubido da sede permanente.
Mais habito no silenzo continúo de tódolos silenzos,
Polo día enteiro teña unha boca aberta de silenzo aberto.
Pola noito durmo silenzosamente na continuidade muda.
Abro as portas ao son quente,
Ao queixume solitario dun pino verde e famento de vento.
Son o silenzo permanete a verdade infalable,
O verso inútil ou canzón morta.
A guitarra xeme laios pertinentes
Puntéos exactos,
Namentras a cantadora viva de voz
Ateiga a sá ateigada
De canzóns desgarradas
Que aumentan o podería dunha voz enteira.
Guitarra de tódolas das cordas da vida,
Acompañas a voz da muller amada
Que acende o canto perfecto
Do amor perdido
E gañado en posteriores batallas amorosas.
Xulia está ergueita sen voz e con vento aberto,
Na punta dun peirao pétreo
Namentras as duras predas antigas
Choran ao mirares tanta deliciosa muller linda.
Xulia a cantadora das canzóns do amor perdido
Xulia está fermosa ao vento, coa súa melena voando,
Namentras o fume dun cigarro americano rubio,
Vaise perdendo claro polo vento.
É a fermosura máis fermosa
É a beleza de tódas belezas permitidas.
Miguel Dubois
Caderno de apuntes de PepeR 
Deixar unha resposta