Beijing

Posted by: peperrodriguez on: 24/08/2008

• In: Poemas e artigos de Miguel Dubois
• Deixar un comentario

Pontevedra, ó  24 de agosto de 2008.

BEIJING

Hoxe remata a bela realidade de Beijing,
Confluenza exacta de seres humanos diferentes.
De hoxe, en adiente, abren novas portas
Ao mundo enteiro.
Mundo da Olimpiada Universal,
Confluencia de razas e culturas,
Respecto íntegro a ser humano.
Beijing deixa abertas as súas portas,
E cada un dos seus visitantes,
Levará unha imaxen máxica,
Gravada na lembranza de seu corazón.
Beijinj non dice adeus,
Aos habitantes da sumisa Terra,
Cultura das culturas,
Rachamento absoluto
Das ideas ailladas,
E o Gran Mundo afaise un cachiño
Máis pequeno e sinxelo.
China medra, inmensamenta,
E chineses e chinesas,
Van sendo máis iguais,
Ao restos do seres semellantes.
China forte e emerxente,
Futuro forte,
China máxica de ríos fermosos,
cancións fermosoas,
e deliciosa cultura.
China ábrese ao mundo
Coma un gran paxaro ceibo,
Na percura dun mundo mellor.
A dureza do Libro Bermello  de
Mao – Tse  – Tun,
ficou na memoria
das rúas europeas  de París,
Cando alí polos anos de 1970
e algúns anos máis,
habitaban os vietnamitas,
pertiño da casa de Jean Paul Sartre.
Ali, entón, ficou, na enorme Praza da Victoria,
De Tiananmen ,
A Victoria Perdida,
e as arbres escachadas
Campos inmensos de arroz blanco
Dureza do campo, duramente, traballado,
Trasego de chineses entregados
Ao urbanismo das grandes cidades
Da máxica China Mandariña,
Xurdiron, sen dúbida,
Fermosos xardíns
de lemoeiros habitados de fermosura fresca
e laranxeiros habitados de fermosa cor perfecta
eran os donos  da Plaza Bermella,
E a Estrela Bermella,
Afacíase diferente,
e China abre, agora, as súas enormes portas
Ao Mundo Enteiro.
Murallas Chinas fermosas,
Defesonras antigas dun pobo enteiro,
China emerxe forte e potente,
Rematan os Xogos Olímpicos,
Mais segue o culto á tódola beleza Chinesa,
Que non se mide,
Que non se pesa,
E se vive,
Nós días de tódolos días vividos,

Miguel Dubois

Advertisement