Rosaura
Posted on: 01/04/2008
Ardán ao 1 de abril de 2008.
Para ROSAURA, no tempo pasado, na memoria, no amor,
No que podía IMAXINAR un tempo mellor,
Tal e coma JOHN, cantaba, daquela.
1
Todo quer ser distinto
E no fondo todo segue sendo,
O mesmo continúo de xeito diferente.
Parece que os tempos misturáranse
E que o que foi aínda vive fortemente e fondamente
Carregado de fonda verdade mesturada
De maxia verdadeira e enteira,
Maxia daqueles tempos perdidos e acumulados
Maxia destes agoras distintos
Asulagadas de lembrazas absolutas e verdadeiras.
O Mundo Fermoso da ledicia
E do Mundo Criminal que sen piedade asesina.
Mundo da cor, e da mestizaxe auténtica e íntegra
Da pel domiñante que asoballa
É a vivenza da suma esperanza.
Quizáves África fique máis deserta,
Que tódolos desertos da africana aréa dourada,
Namentres seus habitantes perdidos e ignorados
Reivindican seu dereito
A mesma vivenza ,
Coma a daqueles posuidores
Da pel domiñamte e colonizadora.
Paseo no Mundo,
A traveso dos meus versos,
E circulo por Madrid
A paso lento,
E a rente das peles de tódalos cores.
Riadas humanas necesitadas
Ateigan a Rúa de Bravo Murillo.
Afúndome no meu pensamento fondo
E asumo o pensamento que en min habita.
Que bonito podería ser o Mundo,
Se os seus habitantes non sufriran!
Imaxinas?
Que fermoso poderío ser o Mundo,
Un lugar ausente de necesidades elementáis
Alomenos.
Imaxinas?
2
Cansado da paisaxe urbá,
De antigas casas de Señores de Madrid,
De cinemas semiderrubados
De sonos queimados
De poemas cargados de amargura,
Séntome no banco duro de madeira despintada,
E me afundo na lectura do libro hermoso
De Rosaura,
É todo é coma unha fervenza de lembranzas
Que venme visitar
Á ledicia do tempo presente.
Eu daquela,
Daquela tremenda data
Estaba en Sanxenxo pequeño e belo.
E ao traveso do meu aparello receptor, tamén, pequeno
Cáseque diminuto e absurdo, estúpido e insensanto,
Escoitei a triste nova
Afundéume de triste triturada tristura.
Un xenreira absoluta asulagóume
No nome daquel asasino
que necesitaba
rematar có soñador enteiro e íntegro,
de lentes circulares
e curta e discreta meleniña.
A vida é así Rosaura,
Os días de ledicia na cociña do Dakota Building,
As conversas con John,
E a súa bonanza
E o reencontro co Ioko,
E as pasaxes da túa asunte familia
Camiño de Nova Iork,
As túas mans traballadoras
Que do mesmo xeito agarimaban
Tanto a Sean, coma Rosa Mary ou a Robert,
En tempos pasados.
Ou nos días fermosos e carregado de lus fonda
do noso querido Cerdedo,
De bestas fermosas,
De crils voantes ao vento
Que habitan o monte outo
E a altiva vista,
Invadida de lus penetrante,
Desta nos terra de Galicia,
A túa mézase sinceira e homilde
Para min resulta fermosa,
E tranquila,
Certamente carregada
De ensono e realidade.
Do teu traballo constante,
De emigrante galega,
Na cidade dos rañaceos
Que na tristura dun día tremendo,
Perderon a súa identidade e simboloxía.
O creador xa tiña limpo e arrumado o coarto,
E de ahí Rosaura de Cerdedo,
Sairían os sonos reais,
Ateigados de suma beleza.
Sono, idealismo e realidade.
Rosaura, na túa carta final do lindo libro,
Tes toda a miña soliedaridade enteira
Pero aos tres non nos queren escoitar,
Porque non lles interesa, Rosaura benquerida
A veces, penso Rosaura,
Que todo queda en nada.
Có paso temporal,
Covertémonos
En seres humanos costumbristas
Quizaves un tanto absurdos
Que actuamos nun mundo robotizado e pretencioso,
Rosaura, eu estaba dacordo con John
Pero os que imploran polos bós sentimentos
Convírtense en obxetivos
De seres delirantes
Que o día antergo
Camiñaba na beira do Dakota.
Non te hembras de Ollof Palme?
Tiña, tamén, o corazón ledo,
Lémbraste de Ghandi?
Rosaura grazas fondas
Pola túa mesaxe fermosa e íntegra.
Miguel Dubois.
Caderno de apuntes de PepeR 
Deixar unha resposta