CON RUMBO

Posted by: peperrodriguez on: 16/10/2006

• In: Poemas e artigos de Miguel Dubois
• Deixar un comentario

Pontevedra, ao 16 de outubro de 2006.

Soidade xusta do momento adecuado.
Sinto a súa figura permanente,
A miña rente, perpetua e detida,
Mirada perdida no fondo oculto e ao afastado
Dun vaso cheo de ilusións perdidas,
A solicitude constante á perda do medo asasiño,
A matanza inútil da barbarie constante,
O desalento queimante, o xuramento falso,
A verdade valeira de contido real,
A doutrina da mentira cotiá,
A perda da confiaza valeira,
O rechouchío do paxaro confinado, de por vida,
Á gaiola constante. Que remate da liderdade debida,
O decir amar e sintes o rexeite ao delirio tremendo.
O mundo é unha continua mentira,
Que remata por encher ó campo da verdade querida.
Como averiguar en onde está o vértice concreto
Do senso do equlibrio total.
Coma farei para non disparar coa miña lingua bruta,
Verdades que traspasen os límites delimitados.
Como vou a encaixar verdade coa verdade.
Coma quitar do mundo real o que xerera desequilibrio.
Como xuntarme a un anaco de amor cálido e desinteresado.
Como habitar no senso pleno o que eu son.
Espido de medo que mata, sen presa nen permiso.
Como encher os meus erros cun cachiño tenro,
De sabedoría fonda que invita á flor do equilibrio constante.
Cono abandoar todo aquelo que me doe dabondo,
E invita a un equilibrio curativo e dinámico.
Son coma o cabaleiro manchego, perdido
No fondo da súa inxenuidade suprema.
Perdido estou antre muiños de vento,
E tantos libros lidos sen senso.
Fiquei cego de sabedoría,
Fiquei tolo de inxenuidade,
E coa miña lanza longa e estreita,
Loito con pantastas existentes no meu maxín.
Inxenuidade adsurda, illa das ilusións perdidas,
Pérda absoluta da palabra exacta pero absurda.
O mundo das palabras decisivas,
Perderónse polos camiños longos da vida.
Quizáves, vivimos sen vivir,
O senso real ao que pertencemos.

Encher o que cheira a constante valeira,

É unha laboura dura e tremenda.

Doado é encher os vasos do líquido elemento,

Doado é falar sen senso, absurdumante,

Caíndo en verbas delirantes

Carentes de significado puro

E significante concreto.

A palabra espida

É a finción da perda de tempo limpo.

Convídoche a ser ti mesmo,

A coñecerche, integramente,

A túa aceptación plena.

Convídoche a decer o que eres

E non a afirmar o que che gustaría ser.

Vive o mundo con sentido que vives o mundo enteiro.

Vive para vivir,

Vive para sentir,

Vive para ó ben

Vive para a aceptación do mal.

Recicla a teoría do mal infundado,

Quérete como eres tí,

Funde coma ferro líquido

Aquilo que non admites no teu ser interior.

Respira fondo,ondá habita a  ledicia constante.

A vida vive por si mesma.

Se te sentiras coma un barco sen rumbo,

Acude ao mundo solidario,

Acude ao mundo orientativo.

Énchete enteiro e, sempre, vive vivindo.

                                      Miguel   Dubois.

Advertisement